Internal carotid stenosis constitutes a significant clinical challenge, since it is the cause
of 20–25% of ischemic brain strokes. The management of the internal carotid stenosis
for many years has been raising controversies amongst neurologists, vascular surgeons
and interventional radiologists mainly due to the introduction of endovascular stenting
as an alternative to surgical treatment. Its application, however, requires knowledge of
specific selection criteria for this kind of treatment as well as of the methods of monitoring
patients after stent implantation into the internal carotid artery. Duplex Doppler
ultrasound examination is currently a basis for the diagnosis of the arterial stenosis of
precranial segments of the carotid arteries. It allows a reliable assessment of not only
the course and morphology of the walls, but also of the hemodynamics of blood flow.
Interventional treatment is applicable in patients with internal carotid stenosis of ≥70%,
which is accompanied by an increase of the systolic flow velocity above 200 cm/s and
the end-diastolic velocity above 50–60 cm/s in the stenotic lumen. In most cases, such
a diagnosis in duplex Doppler ultrasound examination does not require any confirmation
by additional diagnostic methods and if neurological symptoms are also present, it
constitutes a single indication for interventional treatment. When deciding about choice
of surgical or endovascular method of treatment, the following factors are of crucial
importance: morphology of atherosclerotic plaque, its size, echogenicity, homogeneity
of its structure, its surface and outlines. By means of ultrasound examinations, patients
can be monitored after endovascular stent implantation. They enable evaluation of the
degree of stent patency and allow for an early detection of symptoms indicating stenosis
recurrence or presence of in-stent thrombosis. When interpreting the findings of the US
checkup, it is essential to refer to the initial examination performed in the first days after
the procedure and the next ones conducted during the monitoring period.
Zwężenie światła tętnicy szyjnej wewnętrznej stanowi ważny problem kliniczny, ponieważ
w 20–25% przypadków jest przyczyną udaru niedokrwiennego mózgu. Leczenie
zwężeń tętnicy szyjnej wewnętrznej od wielu lat budzi kontrowersje wśród neurologów,
chirurgów naczyniowych i radiologów zabiegowych, w dużej mierze w związku z wprowadzeniem
metody wewnątrznaczyniowego stentowania jako alternatywy zabiegu chirurgicznego.
Jej zastosowanie wymaga znajomości kryteriów kwalifikujących do tego
leczenia, jak również sposobu monitorowania chorych po implantowaniu stentu do tętnicy
szyjnej wewnętrznej. Ultrasonograficzne badanie duplex doppler stanowi obecnie
podstawę rozpoznania zwężeń przedczaszkowych odcinków tętnic szyjnych. Pozwala na
miarodajną ocenę nie tylko przebiegu i morfologii ścian tętnic, ale również hemodynamiki
przepływu krwi. Leczenie zabiegowe jest stosowane u chorych ze zwężeniem tętnicy
szyjnej wewnętrznej ≥70%, któremu towarzyszy wzrost maksymalnej prędkości przepływu
krwi powyżej 200 cm/s i prędkości końcowo-rozkurczowej powyżej 50–60 cm/s w miejscu
zwężenia. Rozpoznanie takiego zwężenia w badaniu duplex doppler w większości przypadków
nie wymaga potwierdzenia innymi metodami diagnostycznymi i jeżeli dotyczy
chorych z objawami neurologicznymi, może stanowić samodzielnie o wskazaniu do leczenia
zabiegowego. Przy wyborze chirurgicznej lub wewnątrznaczyniowej metody leczenia
istotne znaczenie mają morfologia blaszki miażdżycowej, jej wielkość, echogeniczność,
jednorodność struktury, powierzchnia i obrysy. Przy pomocy badań ultrasonograficznych
prowadzone jest również monitorowanie chorych po wewnątrznaczyniowym stentowaniu.
Pozwalają one na ocenę drożności stentu i wczesne wykrycie objawów nawrotu zwężenia
lub wystąpienia zakrzepicy w stencie. W interpretacji wyników badań kontrolnych bardzo
ważna jest możliwość odniesienia się do badania wyjściowego, wykonanego w pierwszych
dniach po zabiegu, oraz kolejnych przeprowadzonych w okresie monitorowania.