Praca dotyczy dziejów filozofii polskiej. Wydobywa zwłaszcza jej zabarwienie praktyczne, niekiedy nawet pragmatyczne. Praktycyzm dominuje w średniowieczu, w filozofii nowożytnej, ale także w myśli współczesnej. Po zaistnieniu Kantyzmu pojawia się w Polsce od XIX. wieku świadomość teoretyczna. Wątek praktyczny i teoretyczny prowadzi do syntezy w „humanizmie polskim”.