Cesarz Konstantyn nie tylko zdecydowanie zniósł skutki senatus consultum z roku 35, zakazującego wyznawania chrześcijaństwa, lecz także przekształcił je w Imperium Rzymskim z illicita superstitio w religio licita. Jednak już przed Konstantynem były takie próby – usiłował to dokonać Galien, jednak tylko z efektem częściowym i czasowym; być może zamierzali uczynić to także Hadrian, Aleksander Sewer i Heliogabal, jednak bez powodzenia. Najbardziej niezwykłą, chociaż problematyczną, relację do chrześcijaństwa miał Tyberiusz. W niniejszym artykule przeanalizowano źródła oraz znaczenie lekceważonego zazwyczaj senatus consultum z roku 35, które jest potwierdzone nie tylko u Tertuliana, ale także u Porfiriusza i w Aktach Apoloniusza, Senatora i Męczennika.