Celem artykułu jest ukazanie roli sieci wsparcia występujących
w różnych modelach polityki społecznej oraz możliwości implementacji tych modeli
w praktyce rozwiązywania problemów społecznych w mikroskali. Przedstawiono
założenia trzech komplementarnych modeli polityki społecznej: polityki aktywizacji,
pluralizmu międzysektorowego i obywatelskiej polityki społecznej oraz wstępujące
w tych modelach obszary działania przypisane różnym podmiotom i tworzonym przez
nich sieciom. Realizowana samorządowa polityka społeczna w praktyce rozwiązywania
problemów społecznych może wykorzystywać założenia wszystkich trzech modeli, ale
obiektywne i subiektywne uwarunkowania tych zjawisk spowalniają ten proces i nie
doprowadzają – mimo deklaracji – do jej rzeczywistego uspołecznienia.