The borrowings from a classical language, in this case Latin, is a common phemomenon in the Romance languages. In this type of borrowings, they can be direct (L1 → L2) or rather can be borrowed indirectly, by another language, in case of Spanish, it is mainly a Romance language (L1 → L2 → L3). Sometimes, as effect of appearance of such a borrowing in the target language, an etymological doublet can be created: a pair (or a group) of lexems with the same Latin root, one of which is a Romance borrowing, while the other is a direct borrowing from Latin or an inheritated Latin word. In this article we present only the process itself and a few equivalents in other Romance languages. For a thorough analysis of the wider issues, please refer to the sketch (Stala 2012) reproduced in the bibliography.
Zapożyczenia z języka klasycznego, w tym wypadku łaciny, to zjawisko powszechne w języku hiszpańskim i innych językach romańskich. Tego rodzaju zapożyczenia mogą być bezpośrednie (L1 → L2) bądź zapożyczone poprzez inny język znajdujący się w bezpośrednim kontakcie, w przypadku hiszpańskiego – najczęściej język romański (L1 → L2 → L3). Czasami, w wyniku zaistnienia takiego zapożyczenia w języku docelowym, pojawia się dublet etymologiczny: para (czasem grupa) wyrazów mających ten sam łaciński źródłosłów, złożona z pożyczki romańskiej i zapożyczenia bezpośredniego z łaciny bądź wyrazu odziedziczonego z łaciny. W niniejszym artykule przedstawiamy jedynie sam proces i kilka odpowiedników w innych językach romańskich. W celu dokładnej analizy zagadnienia odsyłamy do obszerniejszego szkicu (Stala 2012) zamieszczonego w bibliografii.