Artykuł dotyczy poezji poznańskiego twórcy - Andrzeja Babińskiego. W analizowanych utworach widoczne są wątki katastroficzne i surrealistyczne, uobecniające się w sposobie ewokowania przestrzeni poetyckiej. Składają się na nią przede wszystkim pełne fantazji wizje, często irracjonalne, wolne od zasad logiki, splecione z elementów na pierwszy rzut oka przeciwnych sobie, pochodzących z odległych pól semantycznych, a wynikające z rozluźnienia logiki związków przyczynowo-skutkowych. W przestrzeni Babińskiego o sile oddziaływania wiersza oraz o spójności komunikatu decyduje swoista logika obrazów zespolonych ciągiem asocjacji wynikających z wyobraźni poety; kluczem jest tu właśnie obrazowość tej twórczości i jej plastyczność, ukierunkowujące odbiór wierszy w kontekście geopoetyki, regionalizmu i katastrofizmu.
The article concerns the poetry of the Poznań poet Andrzej Babiński described from the perspective of the author’s biographical experiences, his work and creative worldview. The analysis covers the author’s poetic imagination and the images of the world plunged into a permanent apocalypse. In addition, it examines the image of the world that slips away from under the feet of man, resulting from the conviction about the crisis of civilization and the death of poetry, as well as the loss of values in the post-war world. Reflections on this subject are presented in the context of geopoetics, locality and catastrophism.