Właściwości powierzchniowe ciał stałych decydują o takich właściwościach ciał stałych jak: adhezję, zwilżalność, tarcie, podatność na barwienie i na korozję, zgodność biologiczną. Znajdujące się na powierzchni kwasowe i zasadowe centra funkcyjne powodują wzrost oddziaływań międzycząsteczkowych z innymi substancjami, takimi jak, rozpuszczalniki, plastyfikatory, inne polimery, materiały wiążące czy napełniacze. Chromatografia jest techniką znaną od początku XX wieku i służącą do wyznaczania charakterystyki termodynamicznej ciał stałych. Powstała ona w wyniku prac rosyjskiego botanika M. S. Cwieta, zajmującego się badaniem barwników liści, który jako pierwszy rozdzielił je w procesie chromatograficznym. Obecnie chromatografia jest jedną z najbardziej rozpowszechnionych metod instrumentalnych w chemii analitycznej, a w analizie związków organicznych zajmuje pierwsze miejsce. Odwrócona chromatografia gazowa (IGC) została wprowadzona jako technika badawcza w 1967 r. i mechanizmem nie różni się od konwencjonalnej chromatografii gazowej, nie wymaga również stosowania specjalnej aparatury. Celem jej jest badanie oddziaływań lotnych substancji chromatografowanych (testowych) z nielotnymi substancjami stanowiącymi fazę stacjonarną, stąd nazwa „odwrócona”. Do badania właściwości fizykochemicznych substancji wykorzystuje się wielkości retencyjne lotnych substancji testowych o znanych właściwościach. Fazami stacjonarnymi mogą być np. polimery, pigmenty, wypełniacze, węgle aktywne, katalizatory. Zaletą odwróconej chromatografii gazowej jest łatwość wykonywania oznaczeń i niewielkie ilości użytych polimerów.