Syntezowano poliuretany w reakcji diizocyjanianu izoforonu, poli(ε-kaprolaktono)diolu i Nmetylodietanoloaminy i poddano biodegradacji w symulowanych warunkach kompostowania. Stwierdzono, że ulegają one głębokiej biodegradacji z szybkością uzależnioną od masy cząsteczkowej. Wykazano, że zasadniczy mechanizm biodegradacji polega na hydrolizie struktur uretanowych i estrowych. Rozpadowi ulegają także fragmenty strukturalne pochodzące od N-metylodietanoloaminy jako podatnej na biodegradację aminy trzeciorzędowej. Badania wykazały powstawanie licznych oligomerów podczas biodegradacji. Porównano też właściwości termiczne poliuretanów przed i po biodegradacji. Na podstawie analizy obrazów zarejestrowanych w mikroskopie konfokalnym stwierdzono, że powierzchnie filmów otrzymanych z syntezowanych poliuretanów ulegają znacznym zmianom w wyniku biodegradacji, a uwidacznia się to w zmianach ich morfologii oraz w znacznym zwiększeniu współczynników chropowatości.
Two polyurethanes were synthesized in the reaction of isophorone diisocyanate, poly(ε-caprolactone)diol and MeN(CH₂CH₂OH)₂ and biodegraded under simulated composting conditions. The polyurethanes formed as films underwent a deep biodegradation by hydrolysis of the urethane and ester structures. In particular, the structural fragments derived from MeN(CH₂CH₂OH)₂ were susceptible to biodegrdn. Changes in polyurethane film surface morphol. and an increase of their surface roughness were also obsd.