Kontrola jakości w radiologii rozpoczęła się w latach 50. ubiegłego wieku. Wraz z rozwojem technik diagnostycznych powstał problem regulacji wartości parametrów ekspozycji podczas badania tak, aby z jednej strony ekspozycja była wystarczająco diagnostyczna, z drugiej bezpieczna dla pacjenta. Te wczesne inicjatywy z zakresu kontroli jakości realizowała stosunkowo niewielka grupa radiologów, fizyków i inżynierów pracująca w przemyśle i opiece zdrowotnej w całej Europie i Ameryce Północnej. Zaczęto zwracać uwagę na właściwą rozdzielczość systemu i odpowiednią jakość diagnostyczną obrazu. Poświęcono więcej uwagi naukowym i technicznym aspektom produkcji obrazu rentgenowskiego. Zainteresowanie skierowano na poziom promieniowania stosowany w radiologii diagnostycznej i na metody pomiarów dozymetrycznych (Osborn i Burrows 1958, Stuart i Osborn 1959).