Krajobraz należy traktować jako odwzorowanie w mózgu (umyśle) fragmentu środowiska przyrodniczego wyrażonego w postaci związków i relacji, które dostrzega człowiek. Podstawą jego odwzorowania krajobrazu jest struktura obrazu jako podstawowa forma przetwarzania informacji przez zmysł wzroku. Na ukształtowaną naszym systemem widzenia fizjografię przestrzeni nakłada się przestrzeń odbierana w kategoriach intelektualnych i wartościach: cywilizacyjnych, estetycznych czy emocjonalnych. Krajobraz odbieramy jako obiektywnie istniejącą przestrzeń, nie uświadamiając sobie, że krajobraz jest obrazowym odbiorem (i w konsekwencji pojmowaniem) przestrzeni, naszą wykształconą ewolucyjnie specyficzną zdolnością określania relacji między zewnętrznym światem a jego mózgowym (umysłowym) odwzorowaniem. Jaką rolę w tak pojmowanych relacjach krajobrazowych odgrywa fotogrametria jako dziedzina zajmująca się technicznym opisem i analizą obrazu środowiska realnego? Analiza tych relacji zaprezentowana zostanie na przykładzie zdjęć lotniczych środowiska przyrodniczego i kulturowego z wykorzystaniem publikacji „Gea – znaczy Ziemia” oraz „Opus hominis – dzieło człowieka” z serii „Polska z lotu orła”.