Wiodąca teza artykułu sprowadza się do stwierdzenia, że okres kryzysu gospodarczego
w
społeczeństwach opartych na logice gospodarki rynkowej, funkcjonującej przede wszystkim
w
paradygmacie
neoliberalnym,
sprzyja
przekonaniu
na
temat
wzrostu
nierówności
społecznych
i
ekonomicznych. Przekonanie to odnosi się przede wszystkim do szeroko pojętego zawłaszczania
szans życiowych, które wprost nie muszą się odnosić do wzrostu nierówności w dochodach czy płacach.
Dzieje
się
tak
głównie
dlatego,
że
w
okresie
kryzysu
gospodarczego
następuje
wyraźnie
obserwowany
proces
uspołeczniania
ryzyka,
niepewności
i
strat
związanych
z
aktywnością
ekonomiczną,
rozpatrywaną
zarówno z perspektywy jednostkowej, jak i grupowej. Szczególnym efektem tego
procesu jest zjawisko prywatyzowania zysków przez międzynarodowe, zglobalizowane banki inwestycyjne
i
przerzucanie
kosztów
kryzysu
na
państwo
i
społeczeństwo.
Jednocześnie
zmiany
zachodzące
w
strukturze
społecznej
i
strukturze
oraz
w
treści
pracy
pod
wpływem
technologii
cyfrowych
stanowią
drugą grupę przesłanek dla rozważań nad istotą i rozmiarami tendencji apropriacyjnych.
Zwłaszcza że niektóre kryteria pomiaru wykluczenia społecznego czy zróżnicowania i nierówności
ekonomicznych mają charakter względny. Stąd też celem rozważań będą takie zagadnienia, jak:
istota i główne przesłanki procesu zawłaszczania szans życiowych we współczesnych społeczeństwach;
problem
pomiaru
wykluczenia,
nierówności
społecznych
i
ekonomicznych;
wpływ
nowych
technologii
cyfrowych na nierówności społeczne i
związane
z
nimi
tendencje do
zawłaszczania.