Zjawisko dyfuzji kulturowej nie jest niczym nowym, było problemem podejmowanym chętnie przez klasyków myśli socjologicznej. Dziś to wędrowanie wątków kulturowych nabrało innego niż dawniej znaczenia. Jest częścią „wymieszania” związanego z globalizacją. Treści przeniesione ulegają spłyceniu, gdy tracą naturalny kontekst. Kiedy „osiadają” w nowych warunkach, tracą pierwotną czystość, zostają odarte z tradycyjności i mistycyzmu. Capoeira jest brazylijską sztuką walki-tańca. W moim studium z zakresu antropologii kulturowej szukam odpowiedzi na pytanie, czy przeniesione z Brazylii zjawisko funkcjonuje w nowym, polskim środowisku jedynie w ramach „mody na egzotykę”? Analiza społecznego procesu nadawania znaczeń wykazała, że zarówno uczestnicy, jak i animatorzy kreowali rodzaj wspólnotowości, która oferowała uczestnikom: radość, energię, chwile rozluźnienia i beztroski, odskocznię od rzeczywistości. Badana grupa tworzyła estetykę bez wątpienia odznaczającą się znamionami kiczowatości, siłą emocjonalnego przyciągania.
Cultural diffusion phenomenon is not new, there was a problem willingly undertaken by the classics of sociological thought. Today is a wandering cultural topics took a different meaning than in the past. It is part of the “mix” associated with globalization. The contents are transferred shallower when they lose a natural context. When you “settle” under the new conditions they lose their innocence, are stripped of traditionalism and mysticism. Capoeira is a Brazilian martial art-dance. My studies in cultural anthropology seeks to answer the question, whether rooted phenomenon, operating in a new environment only in the Polish part of the :exotic fashion”? Analysis of the social process of transmitting meanings revealed that both participants and animators creating the kind of community that offered to participants; energy joy, moments of relaxation and carefree, escape from the grey reality. The study group formed aesthetics without a doubt, to exhibit traits kitsch, the emotional force of attraction.