Stromatoporoidy są ważnym elementem wielu paleozoicznych kompleksów węglanowych. Występują one w ciągłym wachlarzu kształtów obejmującym formy tabliczkowe, kopulowe, bulwiaste i krzaczaste. Pomimo nadal niepewnej pozycji systematycznej stromatoporoidów, ich cechy morfometryczne są uważane za dobre wskaźniki paleośrodowiska i co za tym idzie mogą być brane pod uwagę w rozważaniach paleoekologicznych. Obok samego kształtu są to układ latylamin oraz typ powierzchni. Wpływ czynników ekologicznych na cechy morfologiczne danego okazu jest tu większy niż w innych grupach bentosu osiadłego ze względu na stosunkowo niski poziom organizacji kolonii. Przedstawiona została metoda parametryzacji kształtów, stromatoporoidów (ryc. 1-3) zaproponowana przez Kershawa i Ridinga (1978) i udoskonalona przez Kershawa (1984). Głównymi elementami środowiska depozycji mającymi wpływ na kształt stromatoporoidów były: tempo depozycji, dynamika wód, prądy morskie i charakter podłoża.