Artykuł jest próbą wstępnego określenia mechanizmów funkcjonowania sportu osób niepełnosprawnych w sferze znaczeń współczesnej kultury. Przyjęta metoda badawcza jest ufundowana na semiotyce C.S. Peirce’a, w szczególności na triadycznej i relacyjnej koncepcji znaku, dzięki której możliwe jest efektywne ujęcie ciągłości (synechizm) procesów interpretacyjnych, czyli semioz. Dowolny rodzaj sportu, szczególnie wyczynowego i profesjonalnego, jest dostępny przez wydarzenia sportowe (mistrzostwa, igrzyska olimpijskie), których znaczenie określa ich atrakcyjność dla uczestników kultury. Sport dostarcza znaków wiążących w relacje znaczące dowolne inne „wartości” transferowane w obrębie kultury (obecnie globalnej). Znaki wykorzystujące sport są atrakcyjne w odbiorze i nawykowo interpretowane. Szeroko rozumiany sport jest nośnikiem pozytywnych wartości aksjologicznych, reprezentuje patriotyzm, honor, dumę, sukces, szlachetne współzawodnictwo, aktywność fizyczną, atrakcyjność seksualną, by w dodatku dostarczać hedonistycznej rozrywki. Dyscypliny sportowe osób niepełnosprawnych generują mniej zróżnicowaną i bardziej wymagającą pod względem kompetencji interpretacyjnych ilość semioz niż zawody dyscyplin tradycyjnych. Sport niepełnosprawnych funkcjonuje w semiozach kulturowych o mniejszym zasięgu i uwadze medialnej niż dyscypliny tradycyjnie popularne (np. piłka nożna). Dzisiejsze media nie podejmują trudu kształtowania semiotycznych mechanizmów interpretacyjnych u odbiorcy, ponieważ znacznie łatwiej jest promować najprostsze schematy, które przez lata zostały ugruntowane komercyjnie (zawodnik- -produkt-sukces). Dodatkowo medialna aksjologizacja sportu powoduje, że nawet medalowe sukcesy, np. podczas paraolimpiad, nie wpływają znacząco na szersze funkcjonowanie sportu niepełnosprawnych w naszej kulturze. Opisane zjawisko dotyczy również niektórych tradycyjnych dyscyplin (sporty lotnicze).
