Masaż tensegracyjny opiera swe założenia metodologiczne na zasadzie tensegracji - wzrost napięcia jednego elementu struktury powoduje analogiczny wzrost napięcia pozostałych jej elementów pozostających we wzajemnym kontakcie strukturalnym. W praktyce terapeutycznej przejawia się to tym, że wzrost napięcia spoczynkowego jednego mięśnia powoduje z czasem proporcjonalny wzrost napięcia innych mięśni pozostających z nim w bezpośrednim lub pośrednim kontakcie strukturalnym. Wzrost napięcia tkanek miękkich objawia się zazwyczaj wzrostem ich wrażliwości uciskowej, co z kolei wykorzystuje się w ocenie i wykryciu przebiegających w nich zaburzeń. Terapeuta, dokonując oceny palpacyjnej wrażliwości uciskowej tkanek, uzyskuje odpowiedź na pytania: w jakich tkankach doszło do nadmiernego wzrostu napięcia spoczynkowego i jakie tkanki należy masować w celu przywrócenia prawidłowego napięcia. Oceny palpacyjnej tkanek można dokonywać na ich przyczepach kostnych lub w ich przebiegu. Ze względu na stosunkowo łatwą lokalizację i powtarzalność preferowana jest ocena na przyczepach kostnych.
