Metoda NDT-Bobath, opierająca się na neurofizjologicznej koncepcji rozwoju dziecka, wydaje się być jedną z najczęściej stosowanych i najbardziej znaczących form usprawniania dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym (mpd). Jednakże nie u wszystkich pacjentów zastosowanie tej metody przyczynia się do uzyskania jednakowych pozytywnych rezultatów w zakresie poprawy funkcji motorycznych. Celem pracy była ocena wpływu postaci klinicznej mpd oraz stopnia niepełnosprawności (wg Kurdjavcev) i czasu, w jakim rozpoczęto aktywną rehabilitację, na skuteczność metody NDT-Bobath. Analizą objęto 45 chorych w wieku od 1 do 4 lat z postaciami spastycznymi mpd. Przed rozpoczęciem terapii metodą NDT-Bobath każde z dzieci zostało przebadane w oparciu o ujednolicony arkusz oceny rozwoju psychoruchowego i narządu ruchu opracowany na podstawie wzorca Michałowskiej-Mrożek. Następnie, co pół roku, przez 3 lata powtarzano tę procedurę. Stwierdzono, że pozytywne wyniki usprawniania metodą NDT-Bobath maleją wraz ze stopniem ciężkości postaci mpd. Największą poprawę funkcji motorycznych uzyskano w grupie dzieci z niedowładem kurczowym połowiczym, a najmniejszą u chorych z obustronnym niedowładem połowiczym. Równie ważnym czynnikiem wpływającym na efektywność ocenianej metody był stopień niepełnosprawności. Wykazano bowiem, że pacjenci z mpd o łagodnym lub umiarkowanym stopniu ograniczenia samodzielności osiagnęli zdecydowanie większą poprawę sprawności funkcji motorycznych w stosunku do pozostałych. Zanotowano także istotną statystycznie różnicę w postępach usprawniania pomiędzy dziećmi, które miały wcześnie wdrożone usprawnianie metodą NDT-Bobath (do 3 m.ż.), a tymi, które rozpoczęły rehabilitację w 9 m.ż. Postęp w usprawnianiu funkcji motorycznych dzieci z mpd metodą NDT-Bobath zależy przede wszystkim od postaci klinicznej tego schorzenia oraz stopnia niepełnosprawności dzieci.