Celem pracy jest ocena zmian dokonujących się w obrębie kompleksu barkowego w przebiegu ZCP oraz taki dobór technik postępowania fizjoterapeutycznego, który uwzględnia całokształt zmian i pozwoli na optymalizację wyników leczenia usprawniającego. Badaniom poddano 58 osób w wieku od 24 do 85 lat leczonych w okresie od roku 2004 do 2006 z powodu zespołu ciasnoty podbarkowej. Średni czas trwania dolegliwości wynosił 40 miesięcy. U wszystkich badanych wykonano pomiary zakresów ruchomości czynnej metodą SFTR, oceniono symetrię barków metodą fotogrametryczną i zbadano aktywność bioelektryczną mięśni przy użyciu elektromiografii powierzchownej. Postępowanie usprawniające powinno rozpocząć się po ustąpieniu ostrych objawów bólowych. Powinno ono obejmować odtworzenie stabilności stawu ramiennego poprzez naukę poprawnego centrowania głowy kości ramiennej przy zastosowaniu metod PNF, przywrócenie prawidłowych wzorców ruchowych i rytmu łopatkowo-ramiennego poprzez mobilizację łopatki oraz na stopniowym zwiększaniu zakresów ruchomości czynnej ze szczególnym uwzględnieniem rotacji zewnętrznej, bez zwiększenia której nie można uzyskać poprawy pozostałych zakresów ruchu, a w końcowym etapie na odbudowie prawidłowej siły mięśniowej.