Wstęp: Relacja fizjoterapeuta - pacjent jest specyficznym rodzajem kontaktu, ponieważ w jej ramach dochodzi do naruszania granic definiowanych przez normy społeczno - kulturowe, chociażby poprzez osobiste pytania czy też fizyczny kontakt, wymagany w trakcie niektórych procedur diagnostyczno - leczniczych. Relacja terapeutyczna generuje pewien rodzaj bliskości, gdyż w trakcie leczenia dochodzi do kontaktu pomiędzy fizjoterapeutą a pacjentem na płaszczyźnie fizycznej, psychicznej i społecznej. Tego typu sytuacja może sprzyjać próbom naruszania granic przez każdą ze stron interakcji.
Celem badań pilotażowych było ukazanie z perspektywy fizjoterapeuty problemu granic w relacji terapeutycznej oraz nakreślenie obszarów, które w przyszłości należałoby zbadać w ramach tego zagadnienia.
Materiał i metody: Badaniem objęto grupę 80 losowo wybranych fizjoterapeutów (39K/41M) z czterech placówek. Posłużono się autorską ankietą, wypełnianą anonimowo (28 pytań - zamknięte, otwarte i półotwarte).
Wyniki: 56% badanych nie doświadczało naruszania granic ze strony pacjentów, 37% zetknęło się z tym problemem, podając najczęściej dotyk z podtekstem seksualnym, usiłowanie pocałunku i agresję. Znaczna większość respondentów (65%) uznała, że normy ograniczające kontakty seksualne z pacjentami są słuszne i należy ich przestrzegać, z czego 26% dopuszczało odstępstwa od wspomnianych norm. Dla 86% badanych płeć pacjenta nie miała znaczenia, 14% respondentów preferowało pracę z kobietami.
Wnioski: Większość fizjoterapeutów w trakcie wykonywania czynności zawodowych nie doświadcza ze strony pacjentów naruszania dopuszczalnych granic kontaktu fizycznego. Badani, mimo iż w większości akceptują zasadność istnienia granic etycznych dotyczących kontaktów intymnych z pacjentami, dopuszczają od nich pewne odstępstwa. Płeć leczonego pacjenta i związana z nią sfera seksualna zdaje się nie stanowić dla fizjoterapeutów znaczącej bariery w trakcie pracy manualnej.